W toczącym się postępowaniu, Krajowa Izba Odwoławcza może wydać wyrok bądź postanowienie. O tym, kiedy KIO wyda wyrok, a kiedy postanowienie stanowi art. 192 ust. 1 PZP.
Na ten temat wypowiedziała się także Izba w wyroku z 6 grudnia 2017 r. (sygn. akt KIO 2448/17).
Rodzaje rozstrzygnięć w wyroku
W pierwszej kolejności, Izba zwróciła uwagę na fakt, że tylko w wyroku może się znaleźć rozstrzygnięcie merytoryczne.
„O uwzględnieniu bądź oddaleniu nie można orzec postanowieniem.” (KIO 2448/17)
Z mocy przepisu art. 192 ust. 1 PZP, zgodnie z którym o oddaleniu odwołania lub jego uwzględnieniu Izba orzeka w wyroku, a pozostałych przypadkach wydaje postanowienie, „wynika zakaz wydania przez Izbę orzeczenia o charakterze merytorycznym w innej formie aniżeli wyrok”.
Postanowienie w wyroku
W ocenie KIO, zobowiązanie do merytorycznego rozstrzygania sprawy tylko wyrokiem, nie oznacza, że w orzeczeniu nie może się znaleźć rozstrzygnięcie kwestii formalnych, które w istocie są postanowieniami. W uzasadnieniu podkreślono, że przykładem takiego rozstrzygnięcia jest orzeczenie Krajowej Izby Odwoławczej o kosztach, które strona może samodzielnie zaskarżyć.
Oznacza to, że strona skarżąca może wnieść skargę do sądu okręgowego, kwestionując w niej wyłącznie rozstrzygnięcie Krajowej Izby Odwoławczej o kosztach, które – jak podkreśliła Izba – jest w swej istocie postanowieniem.
Sentencja a uzasadnienie wyroku
W przywołanym wyroku pojawiła się jeszcze jedna interesująca teza. Zgodnie z art. 196 ust. 4 PZP uzasadnienie wyroku zawiera wskazanie:
- podstawy faktycznej rozstrzygnięcia, w tym ustalenie faktów, które Izba uznała za udowodnione,
- dowodów, na których się oparła, i przyczyn, dla których innym dowodom odmówiła wiarygodności i mocy dowodowej,
- oraz wskazanie podstawy prawnej wyroku z przytoczeniem przepisów prawa.
W ślad za Sądem Najwyższym, Izba wskazała, że sentencja orzeczenia KIO powinna odnosić się do całości odwołania Wykonawcy.
„W art. 196 ust. 4 ustawy, określającym w sposób wyczerpujący elementy treści uzasadnienia wyroku wydanego przez Izbę nie ma bowiem żadnej wzmianki o możliwości zamieszczenia w uzasadnieniu wyroku jakiegokolwiek rozstrzygnięcia.” (KIO 2448/17)
W podobnym tonie orzekł Sąd Najwyższy w sprawie III CZP 111/15. Sąd wskazał, że wadliwa praktyka orzekania o części zarzutów i żądań zawartych w odwołaniu w uzasadnieniu wyroku, a nie w jego sentencji, nie może zamykać, przewidzianego w art. 78 Konstytucji, prawa do zaskarżenia wyroku wydanego w pierwszej instancji.
